Zamek Grodziec

a szczycie wysokiej góry w XII wieku istniał gród, który w XIII wieku stał się siedzibą kasztelana. W 1320 roku Grodziec został od księcia legnickiego Bolesława III kupiony przez rycerza Swolow Busewoi. Pierwsze murowane założenie zostało wzniesione prawdopodobnie przez ród Bożywojów w XIV wieku. Do 1473 roku zamek pozostawał w rękach prywatnych, w tym roku wykupił go książę legnicki Fryderyk I, który zatrudnił do prac budowlanych budowniczych Blasiusa Rese'a z Wrocławia, Bartholomeusa Bloeschucha z Legnicy i kamieniarza Hansa Trauernichta ze Zgorzelca. W zawartym z nimi kontrakcie jest mowa o wzniesieniu wieży podobnej do wieży św.Jadwigi z zamku legnickiego. Podczas trwającej do 1487 roku budowy wzniesiono zamek o planie wydłużonego sześcioboku z basztami w pięciu narożach oraz potężną kwadratową wieżą w narożniku południowym. Wjazd został umieszczony w sąsiedztwie kwadratowej wieży. Na południe od zamku głównego znalazło się rozległe podzamcze otoczone murem, na jego terenie zlokalizowane były murowane budynki gospodarcze.

W 1502 roku król czeski przekazał Grodziec książętom Fryderykowi II i Jerzemu, a po podziale księstwa legnickiego tereny te znalazły się we władaniu Fryderyka II. W roku 1522 Fryderyk rozpoczął rozbudowę zamku pod kierunkiem zgorzeleckiego architekta Wendela Rosskopfa. Wzniesiono wówczas budynek mieszkalny wzdłuż północno-zachodniego odcinka murów. Podczas kolejnych prac budowlanych prowadzonych pod kierunkiem Jana von Hardecka wzmocniono zamek wielkimi bastejami od południa.

Po śmierci 

Ruiny zamku i pałac w Grodźcu na litografii Heinricha Wilhelma Teichgräber z 1842 roku

Fryderyka II zamek przeszedł na własność jego syna Fryderyka III. Chętnie wykorzystywany przez książąt legnickich w celach reprezentacyjnych stracił swe znaczenie po wygaśnięciu dynastii Piastów legnickich. Upadający zamek był w czasie wojny trzydziestoletniej wykorzystywany na koszary wojsk carskich, co dodatkowo przyczyniło się do postępujących uszkodzeń. Wykonany w tym czasie przez Walentego Saebischa projekt wzniesienia bastionowych fortyfikacji nie został zrealizowany.

W początkach XVIII wieku zamek został opuszczony, a w latach 1718-1727 właściciel Grodźca wzniósł dla siebie pałac u podnóża góry zamkowej. Od końca XVIII wieku pozostałości zamku należały do Jana VI Hochberga, który przeprowadził tzw. romantyczną konserwację ruin, a na przedzamczu zostały założone angielskie ogrody. Zamek przechodził przez prywatne ręce kilkakrotnie, a w 1889 roku zakupił go przemysłowiec Willibald von Dirksen.

W latach 1906-1908 na zlecenie Willibalda a pod kierunkiem Bodo Ebhardta odbudowano zamek, jednak nie przykładano dużej wagi do wierności pierwotnym 

fot. ZeroJeden, V 2006

planom. Szczególnie przy bardzo zniszczonych elementach zatarto ich XIV i XVI-wieczny wygląd. W końcu drugiej wojny światowej zamek nie oparł się zniszczeniom. W latach siedemdziesiątych XX wieku próbowano wyremontować zabudowania z przeznaczeniem na dom wypoczynkowy, jednak prac nie ukończono.

Przebudowa Bodo Ebhardta uniemożliwiła przeprowadzenie prac architektonicznych, które wyjaśniłyby dokładnie etapy budowy założenia.